1
دانشجوی کارشناسی ارشد روان شناسی تربیتی دانشگاه آزاد اسلامی، واحد علوم و تحقیقات تهران
2
دانشجوی کارشناسی ارشد رشته مشاوره شغلی دانشگاه آزاد اسلامی، واحد تنکابن
چکیده
هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر بازی های سواد حرکتی بر پیشرفت تحصیلی کودکان دارای اختلال یادگیری بود. تحقیق حاضر از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل بود. این پژوهش با توجه به هدف تحقیق از نوع پژوهشهای کاربردی بود. جامعه آماری این پژوهش را دانش آموزان دارای اختلال یادگیری در مقطع ابتدایی استان سمنان(شهرستان سمنان) را در سال 99-98 تشکیل دادند که در مدارس استثنایی مشغول به تحصیل بودند. نمونه آماری شامل 20 نفر از کودکانی بودند که در آزمون کی مت نمرات مشابه ای را کسب کردند. نمونه گیری به صورت دردسترس انجام شد. نمونهها به صورت تصادفی در دو گروه، که شامل یک گروه تجربی(که بازی های سواد حرکتی را اجرا کرد) و یک گروه کنترل(که هیچ تمرینی نداشت) بود. برای سنجش پیشرفت تحصیلی از آزمون ریاضیات ایران کی مت(سنجش پیشرفت تحصیلی) استفاده شد. بر اساس نمره پیش آزمون کودکان در دو گروه همگن شدند. گروه اول تمرین منتخب که بر گرفته از برنامه بازی های سواد حرکتی در زمینه رشد مهارتهای حرکتی شامل ورزش، بازی، و واکنشهای فعال که برای کودکان است را انجام دادند. گروه دوم تنها به فعالیت های روزمره پرداختند. این برنامهها در 8 هفته که هر هفته شامل 2 جلسه و در مجموع 16 جلسه میباشد اجرا شد. هر جلسه 45 دقیقه بود که بازی های سواد حرکتی (که برگرفته از کتاب سواد حرکتی در حرکت بود) را اجرا کردند. نتایج نشان داد که گروه تجربی در بحث پیشرفت تحصیلی بهتر از گروه کنترل در مقایسه نمرات پس آزمون بودند.
صالح طریق, الهه, & فخاریان, احمد. (1399). تاثیر بازیهای سواد حرکتی بر پیشرفت تحصیلی کودکان دارای اختلال یادگیری. علوم حرکتی و رفتاری, 3(3), 239-247.
MLA
الهه صالح طریق; احمد فخاریان. "تاثیر بازیهای سواد حرکتی بر پیشرفت تحصیلی کودکان دارای اختلال یادگیری". علوم حرکتی و رفتاری, 3, 3, 1399, 239-247.
HARVARD
صالح طریق, الهه, فخاریان, احمد. (1399). 'تاثیر بازیهای سواد حرکتی بر پیشرفت تحصیلی کودکان دارای اختلال یادگیری', علوم حرکتی و رفتاری, 3(3), pp. 239-247.
VANCOUVER
صالح طریق, الهه, فخاریان, احمد. تاثیر بازیهای سواد حرکتی بر پیشرفت تحصیلی کودکان دارای اختلال یادگیری. علوم حرکتی و رفتاری, 1399; 3(3): 239-247.